Letero 092a

De kavaliro Dansnio al vicgrafo de Valmono

Ho ! mia amiko, via letero frostigis min de timo. Cecilo… Ho ! Dio, ĉu eblas ? Åœi ne plus amas min. Tiun teruran veron ja mi vidas tra la vualo super ?etita de via amiksento. Vi volis prepari min al ricevo de mortiga bato ; mi dankas vin pro via zorgo ; sed amon oni ne povas trompi. Äœi kuras renkonte al ĉio, kio koncernas ?in ; sian sorton ?i ne ekscias, sed anta ?divenas. Mi nun certas pri la mia ; do parolu rekte, vi kapablas, kaj mi pripetas vin : sciigu ĉion, kiel naski ?is viaj duboj, kiel ili konfirmi ?is. La plej etaj detaloj estas multvaloraj. Precipe, provu memori pri ?iaj vortoj. Unu ne ?usta vorto povas ?an ?i tutan frazon ; sama vorto foje havas du sencojn… Eble vi eraris… Ve, mi ankora ? provas trompi min. Kion ?i diris ? Ĉu ?i ion riproĉas al mi ? ĉu ?i almena ? provas senkulpi ?i ? Kial mi ne anta ?vidis tion ? Ja de iom da tempo ?i trovas ĉion malfacila ; obstaklojn amo ne konsideras.

Kion fari ? Kion vi konsilas ? Ĉu provi renkonti ?in ? Ĉu tio vere neeblas ? Foresto estas tiel kruela afero, tiel mortiga… kaj ?i rifuzis la rimedon renkonti min ! Vi ne klarigas, kio ?i estis ; se ?i fakte estis tro dan ?era, ?i ja scias, ke mi ne volas tro da riskoj por ?i. Sed mi anka ? konas vian singardemon, kaj ve, mia fido al ?i samtempe estas la ka ?zo de mia malfeliĉo.

Kion fari nun ? Kiel skribi al ?i ? Se mi montras mian suspektemon, tio eble afliktos ?in, kaj se mi malpravus, mi ne pardonus tion al mi mem ; sed se mi ilin prisilentas, tio estas trompi ?in, kaj tion mi ne kapablas.

Ho ! se ?i povus vidi, kiel mi suferas, tio kortu ?us ?in. Mi scias ?in sentema ; ?i havas bonegan koron, kaj mi havas mil pruvojn pri ?ia amo. Åœi estas senaplomba, sensperta, tiom juna ! kaj ?ia patrino tiel severa ! Mi tuj skribos al ?i ; mi regos min, kaj nur petos, ke ?i tute obeu al vi. Eĉ se ?i ankora ? rifuzos, ?i tamen ne povos koleri kontra ? mia peto, kaj eble konsentos.

Al vi, mia amiko, milfoje mi petas pardonon, por ?i kaj por mi. Mi asertas, ke ?i sentas la valoron de via prizorgo, kaj dankemas pro ?i. Åœia rifuzo ne estas suspektemo kontra ? vi, sed timemo. Estu indulga, tio estas la plej bela trajto de amikeco. La via estas al mi tre kara, kaj mi ne scias, kiel danki vin pro ĉio, kion vi faras favore al mi. Adia ?, mi tuj skribos al ?i.

Mi sentas la reaperon de ĉiuj miaj timoj ; neniam mi anta ?e supozis, ke skribi al ?i estos al mi tiel kosta ! Ve ! hiera ? ankora ?, tio estis mia plej milda plezuro.

Adia ?, mia amiko ; min plu helpu, kaj plu kompatu.

El Parizo, la 27an de Septembro 17**.