Letero 096a

De vicgrafo de Valmono al markizino de Mertejo

Mi ja vetas, ke depost via aventuro vi ĉiutage atendas de mi laÅ­dojn kaj komplimentojn ; mi eĉ certas, ke mia longa silento kaÅ­zis al vi ĉagreneton ; nu, mi ĉiam opiniis, ke kiam virino meritas nur laÅ­dojn, oni povas fidi je Å i por memkronado, kaj sin turni al aliaj aferoj. Tamen mi dankas vin por mia konto, kaj gratulas vin por via propra konto. Mi eĉ konfesas, por plene feliĉigi vin, ke ĉifoje vi superis mian esperon. Tion dirinte, mi montru, ĉu mi plenumis la vian, almenaÅ­ parte.

Ne pri sinjorino de Turvelo mi parolos. Mia troa malrapido malplaĉas al vi. Vi Å atas nur finitajn aferojn. Iom-post-iomaj intrigaj disvolviÄ oj tedas vin ; dum min ravas la plezuro de tiuj laÅ­diraj lantaĵoj.

Ja mi Ä uas, vidante tiun virinon singardeman, senatente eniri vojon senrevenan, kies deklivo pli kaj pli rapide Å in rulas kaj kontraÅ­vole Å in devigas sekvi min. Nun, timante la danÄ eron, Å i volus halti, sed ne kapablas. Åœiaj lertaj klopodoj Å ian iron bremsas, sed ne haltigas. Foje Å i ne aÅ­dacas rigardi la danÄ eron ; Å i fermas la okulojn, kaj sin allasas al mia faro. Pli ofte, renoviÄ anta timo revekas Å ian strebon ; en tiu mortiga sento Å i ankoraÅ­ provas retroiri ; Å i elĉerpiÄ as por mallonga supreniro, kaj baldaÅ­ magia potenco reproksimigas Å in al tiu danÄ ero, de kiu Å i vane provas fuÄ i. Tiam, havante nur min kiel apogon kaj gvidanton, Å i ne plu riproĉas al mi sian neeviteblan falon, sed nur petegas, ke mi almenaÅ­ bremsu Ä in. Ardajn preÄ ojn, humilajn lamentojn, ĉion, kion homoj en timego prezentas al Dio, Å i oferas al mi ; kaj vi volus, ke surda je Å ia deziro, detruante Å ian kulton al mi, mi uzu por faligi Å in, tiun mian potencon, kiun Å i alvokas al sia helpo ! Ha ! lasu min almenaÅ­ spektadi tiun kortuÅ an militon inter amo kaj virto.
Nu ! vi ja fervore kuras al teatro freneze aplaÅ­di spektaklon : ĉu vi juÄ us Ä in malpli interesa en la reala vivo ? Vi entuziasme aÅ­skultas el scenejo la sentesprimojn de animo pura kaj milda, timanta sian tamen deziratan feliĉon, ankoraÅ­ neanta Ä in, dum Å i ne plu rezistas ; ĉu la viro, kiu naskis tiujn sentojn estus la sola, kiu ne rajtus Ä ui ilin ? Jen tamen la mirindaĵoj, kiujn tiu rava virino ĉiutage prezentas al mi ; kaj vi riproĉas, ke mi frandas tiajn delicojn ! Ha ! Ja tro rapide venos la tempo, kiam senvalorigita pro sia falo, Å i estos por mi nur ordinara virino.

Sed parolante pri Å i, mi forgesas, ke mi Ä uste ne volis paroli pri Å i ! Mi ne scias, kian potencon alligas min al Å i, senĉese revenigas min al Å i, eĉ kiam mi malrespektas Å in. Mi forÅ ovu Å ian danÄ eran bildon kaj retrovu min mem por priparoli pli amuzan temon : via edukatino, kiu fariÄ is la mia ; mi esperas, ke de nun vi rekonos min.

De kelkaj tagoj, malpli severe traktata de mia milda piulino, kaj sekve malpli okupata pri Å i, mi rimarkis, ke knabino VolanÄ o estas ja beleta ; ke, kvankam estus stulte ami Å in, kiel faras Dansnio, eble ankaÅ­ stulte estus ne profiti Å in por mia distro, kiun mia soleco necesigas. Åœajnis al mi ankaÅ­ justa, la ricevo de kompenso kontraÅ­ mia zorgado favore al Å i ; krome mi memoris, ke vi komence proponis Å in al mi, antaÅ­ ol Dansnio interesiÄ is mem ; mi opiniis, ke mi havas ian rajton sur bienon, kiun li posedas nur danke al mia neglekto kaj forlaso. Åœia beleta mieno, freÅ a buÅ o, infaneca sinteno, eĉ Å ia mallerto kuraÄ igis saÄ an pripensadon miaflankan ; mi decidis konsekvence agi, kaj la sukceso kronis mian entreprenon.

Jam vi demandas vin, kiel mi tiel rapide anstataÅ­is la karulon tiel amatan ; vi deziras scii, kia delogilo taÅ­gas al tia aÄ o sensperta. Åœparu vian serĉadon : neniun mi uzis. Dum vi lerte manipulis la armilojn de via sekso, dum vi triumfis danke al subtileco, mi, redonante al la viro liajn neforigeblajn rajtojn, venkis per aÅ­toritato. Certa pri mia kapablo kapti mian predon, se mi nur povos trafi Å in, ruzon mi bezonis nur por proksimiÄ i, kaj tiu, kiun mi uzis, eĉ ne meritas tiun nomon.

Mi profitis la unuan leteron senditan de Dansnio al sia belulino. Mi sciigis Å in per la signalo konsentita inter ni ; sed anstataÅ­ lerte klopodi por liveri la leteron, mi uzis mian lerton por ne trovi la rimedon transdoni Ä in ; Å ian senpaciencon mi Å ajnigis partopreni, kaj kaÅ­zinte la malsanon, mi indikis la kuracilon.

La junulino loÄ as en ĉambro kun koridora pordo ; sed kompreneble la patrino tenis la Å losilon. Necesis nur posedi Ä in. Nenio pli facila ; mi postulis havi Ä in nur dum du horoj por fabrikigi similan. Tiam korespondado, interparoloj, noktaj renkontoj, ĉio iÄ os facila ; sed kredu aÅ­ ne, la timema maltrankviliÄ is kaj rifuzis. Alia viro senesperiÄ us ; mi tie nur trovis la okazon al pli tikla plezuro. Mi skribe plendis al Dansnio pri tiu rifuzo, kaj tiel bone pledis, ke la sencerbulo petis, eĉ postulis de sia timema amatino, ke Å i konsentu kaj tute fidu al mi.

Ja mi Ä ojis, evidente, ke ni interÅ anÄ is la rolojn, kaj ke la junulo faris por mi tion, kion li esperis, ke mi faros por li. Je mia konsidero, tiu ideo duobligis la premion de l’ aventuro. Tuj kiam mi havis la Å losilon, mi ekuzis Ä in : tio okazis la lastan nokton.

Konstatinte, ke la tuta kastelo trankvilas, kun vualita lanterno, en vesto taÅ­ga por la horo kaj cirkonstanco, mi ekplenumis mian unuan viziton al via edukatino. Mi antaÅ­e ĉion preparigis (de Å i mem) por senbrue eniri. Åœi estis en sia unua dormo junaÄ a, tiel, ke mi alvenis Å ian liton, sen veki Å in. Mi komence intencis tuj pluiri, kredigante min inkubo ; sed mi timis la bruon de la surprizo, preferis singarde veki la belan dormantinon, kaj mi ja sukcesis preventi la antaÅ­timitan krion.

Kvietiginte Å ian unuan timon, mi aÅ­dacis kelkajn frivolaĵojn, ĉar mi ne venis tien por babili. Sendube oni instruis en la monaÄ¥inejo nek la multoblecon de la insidoj minacantaj senspertulinon, nek la variecon de la defendotaĵoj, ĉar dum Å i nur atentis, nur strebis kontraÅ­ kiso, kiu estis devojiga falsatako, ĉio cetera restis sen defendo ; kiel mi ne profitus tion ! Mi do Å anÄ is mian celon, kaj tuj okupis la ĉefpostenon. Tiam ni ambaÅ­ riskis katastrofon : en timego, la knabineto sincere volis ekkrii ; feliĉe Å ia voĉo estingiÄ is en plorado. Åœi ankaÅ­ sin ĵetis al sia sonorilo, sed mi lerte kaptis Å ian brakon Ä ustatempe.

Tiam mi diris :
— Kion vi intencas ? por ĉiam perei ? Oni venu, al mi ne gravas ; neniu kredos, ke mi estas ĉi tie sen via konsento ; kiu alia ol vi ebligis mian venon ? Tiun Å losilon mi povis akiri nur de vi ; kiel vi povos klarigi, ke mi posedas Ä in ? Tiu mallonga admono kvietigis nek suferon, nek koleron, sed almenaÅ­ trudis submetiÄ on. Mi ne scias, ĉu mi elokventis ; sed certe de deklamanto mi ne havis la gestojn : kun unu mano okupita al amo, kaj la alia al perforto, kiu oratoro elegantus en tia situacio ? Se vi bone prezentas al vi la scenon, almenaÅ­ konsentu, ke Ä i favoris mian atakon, kvankam vi asertas, ke mi komprenas nenion, ke plej simpla virino, eĉ lernejanino, mastras min kiel infanon.

Lamentante, Å i komprenis, ke necesas decidiÄ i al intertraktado. Ĉar mi restis necedema al petoj, Å i proponis oferon. Vi eble kredas, ke mi tre koste vendis tiun gravan postenon : ne, mi ĉion promesis kontraÅ­ kiso. Vere estas, ke post la kiso mi ne plenumis mian promeson, sed pro bona kialo. Ĉu ni konsentis pri kiso prenita, aÅ­ ricevita ? Post marĉandado, ni interkonsentis pri dua kiso, donota de Å i. Mi tiam gvidis ĉirkaÅ­ mian korpon Å ian timeman brakumon, kaj per mia libera brako mi arde premis Å in. La milda kiso ja estis donacita kaj perfekte ricevita : Eroso mem ne povus pli bone fari.

Tia bonvolo meritis rekompenson : mi tuj konsentis al la peto. Mia mano retiriÄ is, sed mi ne scias pro kia hazardo, mi mem anstataÅ­is Ä in. Vi nun imagas min ĉi tie plene arda, plene aktiva, ĉu ne ? Tute ne. Mi ripetas, ke mi ekfrandis malrapidecon. Kiam oni certas pri la alveno, kial rapidigi la iron ?

Serioze, mi ja Å atis observi la plenan potencon de okazaĵo, kaj tie Ä i kuÅ is, ekster ĉia fremda interveno. Mi tamen devis batali kontraÅ­ amo, honto kaj pudoro, pliigitaj de la kolero, kiun mi jam vekis, kaj kiu estis konsiderinda. Helpis min nur la okazo, truda, insida, dum la amato forestis.

Por objektivigi miajn observojn, mi malicete uzis nur tiom da perforto, kiom Å i povis kontraÅ­stari. Kiam mia ĉarma malamikino preskaÅ­ eskapis, profitante mian facilemon, mi bremsis Å in nur per mia antaÅ­a averto, kiu jam plene efikis. Nu ! sen alia rimedo, la milda amantino, forgesinte sian amĵuron, unue cedis, kaj poste konsentis. Ja post tiu unua momento revenis larmoj kune kun riproĉoj ; ĉu ili estis veraj aÅ­ falsaj ? mi ne scias ; sed kiel kutime ili ĉesis, tuj kiam mi denove ekdonis al ili motivon por reaperi. Nu, de cedo al riproĉo, kaj de riproĉo al cedo, ni disiÄ is reciproke kontentaj, en konsento pri ĉi-vespera nova rendevuo.

Mi revenis mian ĉambron nur ĉe tagiÄ o, elĉerpita pro laco kaj dormemo ; tamen mi oferis ambaÅ­ al la deziro partopreni la komunan matenmanÄ on : mi pasie amas la morgaÅ­ajn mienojn. Ĉi tiun vi ne povas imagi : kia Ä eno en la sinteno ! kia malfacilo en la paÅ ado ! kiaj bluringe Å velaj okuloj, ĉiam rigardantaj teren ! Kiel tiu ronda vizaÄ o ovaliÄ is ! Nenio estis pli plaĉe vidinda. Por la unua fojo Å ia patrino, alarmita de tiu ekstrema Å anÄ iÄ o, milde interesiÄ is pri Å i. AnkaÅ­ la prezidant-edzino atentemis al Å i. Ho ! tia zorgado estas nur pruntedono ; baldaÅ­ la bela piulino mem devos kompense rericevi Ä in, en tago tre proksima. AdiaÅ­, mia bela amikino.

El la kastelo de… la 1an de Oktobro 17**.