Letero 097a

De Cecilo Volan ?o al markizino de Mertejo

Ha ! Pro Dio, sinjorino ! Kiom aflikta mi estas ! kiom malfeliĉa ! Kiu konsolos min en mia suferado ? kiu konsilos min en mia embaraso ? Tiu s-ro de Valmono… kaj Dansnio ! pensi pri li senesperigas min… Kiel rakonti al vi ? Kion diri ? Mi ne scias kiel fari, dum mia koro tro plena estas. Mi devas paroli, kaj vi estas la sola, al kiu mi povas kaj a ?dacas min konfidi. Vi estas tiel bona al mi ! Sed nun ne estu tia : mi ne indas je via bonkoreco, eĉ ne deziras ?in. Ĉiuj hodia ? interesi ?is pri mi ĉi tie… kaj nur pliigis mian doloron. Mi tiom sentis, ke mi ne tion meritas ! Male admonu min, riproĉu min severe, ĉar ja kulpa mi estas ; sed poste savu min ; se vi ne kompate konsilos min, mi mortos pro aflikto.

Eksciu do… Tremas mia mano, kiel vi vidas, kaj mi preska ? ne povas skribi ; mi sentas mian viza ?on tute arda… Ha ! la ardo pro honto ! Nu, mi eltenu ; tio estu la unua puno pro mia kulpo. Jes, ĉion mi tuj diru al vi.
Sciu do ke s-ro de Valmono, kiu ?is nun transdonis la leterojn de Dansnio, subite trovis tion tro malfacila, kaj volis havi la ?losilon de mia dormoĉambro. Mi asertas, ke mi nepre rifuzis ; sed li skribis tion al Dansnio, kaj anka ? Dansnio postulis tion. Nu, mi estas en tia ĉagreno, kiam mi rifuzas ion al li, precipe post mia foriro, kiu tiel malfeliĉigis lin, ke mi fine konsentis, ne anta ?vidante la sekvontan katastrofon.

Hiera ? s-ro de Valmono, uzinte tiun ?losilon, eniris mian ĉambron dum mi estis dormanta. Tion mi tute ne anta ?vidis, kaj teruri ?is, kiam li vekis min ; sed ĉar li tuj parolis, mi rekonis lin kaj ne ekkriis ; mi anka ? opiniis, ke li venas alporti leteron de Dansnio. Tute ne. Post momento, li volis kisi min ; dum mia komprenebla rezisto, li tiel insidis, ke mi nepre devis forpeli lin… sed li anta ?postulis kison. Mi devis konsenti ; kion alian fari ? Mi provis voki ; sed li lerte klarigis, ke se venos servistino, la tuta kulpo falos sur min, pro la ?losilo. Post la kiso, li tamen ne retiri ?is ; li postulis duan ; ĉi lasta, mi ne scias kial, tiel konfuzis min… kaj la sekvanta ankora ? pli. Ho ! Tio ja malvirta estas ! Poste, fine… konsentu, ke mi ne diru la sekvon ; mi estas pli malfeliĉa, ol imageble.

Mi tamen devas konfesi ion, pri kio mi plej riproĉas min : ?ajnas al mi, ke mi beda ?rinde ne rezistis per mia tuta forto. Mi ne scias, kiel tio okazis : certe tiun s-ron de Valmono mi ne amas, tute male ; tamen estis momentoj, kiam mi kvaza ? amis lin… Certe sciu, ke mi tamen plu protestis ; sed mi ja sentis, ke mia faro ne akordi ?as al mia diro ; estis malgra ?vole ; cetere mi estis en tia konfuzo ! Se estas ĉiam tiel malfacile rezisti, oni bezonas longan kutimi ?on ! Vere estas, ke s-ro de Valmono tiel parolas, ke oni ne scias, kiel respondi. Fine, kredu a ? ne, ĉe lia foriro, mi preska ? malgajis, kaj beda ?rinde konsentis, ke li revenos hodia ? nokte. Tio afliktas min eĉ pli, ol la cetero.

Tamen malgra ? tio, mi promesas al vi, ke mi malhelpos lian revenon. Apena ? li eliris, mi sentis, ke malprave mi konsentis al nova vizito lia. Mi sekve ploris la tutan reston de la nokto. Precipe pro Dansnio mi estis en aflikto ! Ĉiufoje, kiam mi pensis pri li, mia plorado tiom plii ?is, ke ?i sufokis min. Mi senĉese pensis pri li… kaj ankora ? nun ; vi vidas la rezulton : mia papero estas tute malseka. Ne, mi neniam konsoli ?os, precipe pro li… Mi fine estis elĉerpita, kaj tamen ne povis dormi, eĉ unu minuton. Hodia ? matene post mia elliti ?o, mi havis teruran mienon en mia spegulo, tiel ege mia viza ?o ?an ?i ?is.

Panjo tion ekvidis ĉe l’ unua rigardo, kaj demandis min, pri kio mi suferas. Mi tuj ekploris. Mi opiniis, ke ?i riproĉos min ; tio eble malpli afliktus min. Sed ?i tute male milde sintenis al mi. Tion mi ja ne meritis ! Åœi diris, ke mi ne devas esti en tia ĉagreno, kies ka ?zon ?i ne scias ; ke mi malsani ?os ! Estas momentoj, kiam mi volus morti. Mi ne povis elteni, kaj ?etis min en ?iajn brakojn, ploregante, dirante : “Ha ! Panjo, via filino ja malfeliĉa estas !†Anka ? ?i ne povis deteni sin de ioma ploretado ; feliĉe ?i ne petis, kial mi estas tiel malfeliĉa, ĉar mi ne scius, kion respondi.

Mi petegas, sinjorino, skribu tuj, kiam vi povos, kaj diru, kion mi faru, ĉar mi ne kapablas pensi, sed nur aflikti ?i. Bonvolu sendi vian leteron per s-ro de Valmono ; sed mi petas, se vi samtempe skribos al li, ne rakontu tion, kion mi konfesis al vi.

Mi kun honoro estas, sinjorino, via amema, tre humila kaj tre obeema servantino…

Subskribi tiun leteron mi ne a ?dacas.

El la kastelo de… la 1an de Oktobro 17**.