Letero 093a

De kavaliro Dansnio al Cecilo Volan ?o
(aldonita al la anta ?a)

Mi ne povas ka ?i al vi mian aflikton, eksciante de Valmono, kiom multe vi plu malfidas lin. Vi ja scias, ke li estas mia amiko, la sola kapabla interproksimigi nin ; mi opiniis, ke tio sufiĉus anta ? viaj okuloj ; mi ĉagrene konstatas mian eraron. Ĉu mi almena ? esperu, ke vi donos viajn motivojn ? Ĉu vi eble ankora ? trovos aliajn malhelpojn ? Sen via klarigo, mi ne povas diveni la misteron de via konduto. Mi ne a ?dacas pridubi vian amon ; same vi anka ? ne a ?dacus perfidi la mian. Ha ! Cecilo…

Ĉu vere vi rifuzis rimedon por revidi min ? rimedon simplan, oportunan kaj sekuran ? [1] Ĉu tiel vi amas min ? Ha ! foresto ja mallonga multe ?an ?is vian senton. Sed kial trompi min ? kial diri, ke min vi amas plu, eĉ pli ? Ĉu via Panjo, detruinte vian amon, anka ? vian sinceron detruis ? Se ?i almena ? lasis en vi iom da kompato, tu ?os vian koron la teruraj turmentoj, per kiuj vi suferigas min. Ha ! malpli kruela al mi eĉ estus la morto.

Diru do : ĉu via koro definitive fermi ?is al mi ? Ĉu vi tute forgesis min ? Pro via rifuzo, mi scias, nek kiam vi a ?skultos mian lamenton, nek kiam vi respondos al ?i. La amikeco de Valmono ebligis nian korespondadon, sed vi mem ne konsentis ; vi trovis ?in peza, do preferis ?in malofta. Mi neniam plu kredos je amo, je sincero. Kiun mi kredu, post kiam Cecilo trompis min ?

Respondu do : ĉu vere vi ne plu amas min ? Ne, ne eblas ; vi trompas vin mem, vi kalumnias vian propran koron. Tio estas neda ?ra timo, momento da senkura ?o, kiun amo balda ? forigos, ĉu ne, kara Cecilo ? Ha ! tutcerte, kaj mi malprave akuzas vin. Kiel feliĉa mi estus, se mi erarus ! Kiel mi ?uus prezenti al vi mian mildan senkulpi ?on, kompensi tiun momenton de maljusteco per eterna amo !

Cecilo, Cecilo, kompatu min ! Konsentu revidi min, uzu ĉiujn rimedojn ! Vidu la konsekvencojn de foresto : timo, priduboj, eble malardo ! Male, unu sola rigardo, unu sola vorto feliĉigos min. Sed ĉu mi do rajtas ankora ? elvoki mian feliĉon, dum ?i eble malaperis por ĉiam ? Turmentite de timo, kruele premite inter maljusta suspekto kaj dolora vero, mi per nenia ideo povas elkirli ?i ; mi pluvivas nur por suferi kaj vin ami. Ha ! Cecilo, vi sola rajtas igi mian vivon kara al mi ; mi atendas de via unua dirota vorto a ? la reaperon de mia feliĉo, a ? la certon de mia eterna malespero.

El Parizo, la 27an de Septembro 17**.