Letero 094a

De Cecilo Volan ?o al kavaliro Dansnio

Nenion mi komprenas en via letero, kiu alportis al mi nur aflikton. Kion do skribis al vi s-ro de Valmono ? Kio kredigas vin, ke mi vin ne plu amas ? Tio ja estus pli agrabla por mi, ĉar mi certe estus malpli turmentata ; estas al mi kruele vidi, ke vi ĉiam opinias min malprava, ke anstata ? konsolo, plej afliktiga ĉagreno ĉiam venas de vi. Vi kredas, ke mi trompas vin, kaj ke mi diras nevera ?ojn ! Kia bela opinio pri mi ! Eĉ se mi mensogus, kiel vi riproĉas, kian intereson mi havus en tio ? Nu, se mi ne plu amus vin, mi nur eldirus tion, kaj ĉiuj gratulus min. Sed beda ?rinde pli forta ol mi mem estas mia amo al vi, al persono tute sendankema !

Kion do mi faris, ke vi estas en tia kolero ? Mi ne a ?dacis preni ?losilon, ĉar mi timis panjan ekrimarkon, kiu aldonus al mi plian suferon, kaj sekve anka ? al vi ; kaj anka ? ĉar ?ajnas al mi, ke tio ne decas. Sed la ideo venis nur de s-ro de Valmono ; vian opinion mi ne povis koni, ĉar vi nenion pridiris. Nun, kiam mi scias, ke tion vi deziras, ĉu tiun ?losilon mi rifuzos preni ? Tuj morga ?, mi ?in prenos, kaj ni vidos, ĉu vi ankora ? rajtos ion riproĉi.

Kvankam s-ro de Valmono estas via amiko, mi opinias, ke mi almena ? tiom amas vin, kiom li povas vin ami ; tamen la ? vi, ĉiam pravas li kaj malpravas mi. Mi asertas, ke mi vere estas en ĉagreno. Tio ne gravas al vi, ĉar vi scias, ke mi tuj repaci ?os. Kiam mi havos la ?losilon, mi povos akcepti vin la ?plaĉe ; sed mi ?uras, ke mi rifuzos, se tiel vi plu agos. Mi preferos, ke mia aflikto venos miakulpe, ol viakulpe : konsekvence decidu pri viaj estontaj faroj.
Se vi volus, ni tiom amus unu la alian ! Niajn solajn suferojn naskus aliuloj ! Mi ja asertas, ke se mi estus sendependa, vi tute ne havus plendmotivojn kontra ? mi ; sed se vi ne fidas min, ni da ?re estos malfeliĉaj, kaj kulpos ne mi. Mi esperas, ke ni balda ? povos retrovi ?i, kaj ne plu havos tian ĉagrenmotivon, kian nun.

Se tion mi jam anta ?vidus, mi tuj prenus tiun ?losilon ; mi nur opiniis, ke mi prave agas ; do ne riproĉu min, mi petas. Ĉesigu vian malgajon, kaj plu amu min tiom, kiom mi vin amas ; tiam mi estos ja kontenta. Adia ?, mia kara amiko.

El la kastelo de … la 28an de Septembro 17**.