Letero 140a

De vicgrafo de Valmono al markizino de Mertejo

Kio okazas, bela amikino ? Mi ?is nun ne ankora ? ricevis respondon de vi ; tamen mia lasta letero meritas ?in kaj de tri tagoj mi atendas ! Mi ja koleras, kaj do ne parolos pri miaj grandaj aferoj.

Mi ne rakontos, ke la reamiki ?o estis plenefika ; ke anstata ? riproĉojn kaj suspektojn ?i naskis novajn milda ?ojn ; ke nun senkulpi ?ojn kaj riparojn ricevas mi, pro mia ago konsiderita naiva ; mi nenion rakontos, kaj sen la neanta ?vidita okazo de la pasinta nokto mi tute ne skribus. Sed tio rilatas al via edukatino, kaj informi vin devas mi, ĉar ?i mem ver ?ajne ne kapablos, almena ? dum kelka tempo.

Pro kialo divenebla, s-ino de Turvelo ne okupis min por kelkaj tagoj. Ĉar tiu motivo ne povis ekzisti en knabino Volan ?o, mi estis tiom pli interesema al ?i. Danke la helpema pordisto estis nenia obstaklo al regula kunesto inter tiu via edukatino kaj mi. Sed kutimo naskas senzorgemon. Komence ni estis eĉ tro singardaj, ankora ? tremantaj malanta ? ?losita pordo. Sed nekredebla senatento hiera ? ka ?zis la tuj rakontotan akcidenton. Äœi al mi ka ?zis nur timon, sed estas pli grava al la knabino.

Ni ne estis dormantaj, sed nur ku ?antaj en postvolupta ellaso kaj ripozo, kiam ni subite a ?dis la pordon de la dormoĉambro malfermi ?i. Mi tuj saltas al mia glavo, por nia komuna defendo, sed trovas neniun ; mi anta ?en pa ?as kaj ja vidas aperta la pordon. Ĉar ni havis kandelon, mi esploras : nenian esta ?on. Mi tuj memoras, ke ni forgesis nian kutiman singardan ?losadon : la pordo, misfermita a ? nur pu ?ita, aperti ?is de si mem.

Revenante trankviligi mian timeman kunulinon, mi surplanke trovis ?in sveninta kaj senmova, escepte de fortaj konvulsioj ; ?i eble falis ka ?ante sin malanta ? la lito. Imagu mian embarason ! mi tamen sukcesis reenlitigi kaj reveki ?in. Sed la falo vundis ?in, kaj balda ? aperis la prosekvoj.
Lumbaj kaj ventraj doloroj, balda ? eĉ pli precizaj simptomoj min sendubigis pri la okaza ?o. Sed por klarigi ?in, mi devis unue komprenigi ?ian anta ?an staton, kiun ?i eĉ ne imagis. Neniam mi vidis tiel naivan knabinon, tamen farantan sian tutan eblon por sennaivi ?i. Ha ! tiu ĉi ne perdas tempon en pripensado !

Sed multan tempon ?i estis perdanta en veado, kaj mi sentis la neceson de agado. Mi do decidis kun ?ia konsento tuj iri al la kuracisto kaj al la kirurgo de la loko, petonte ilian sekreton ; ke ?i mem la ?plaĉe decidos pri konfido al sia ĉambristino, sed ke oni nepre ne veku s-inon de Volan ?o : delikata filino nature ne devas zorgigi sian patrinon.

Mi faris ĉion kiel eble plej lerte kaj rapide, reiris al mia ĉambro kaj ne eliris ?is nun. Sed la kirurgo, kiun mi cetere konis, tagmeze venis informi min pri la farto de la malsana. Mi prave ju ?is ; sed li esperas, ke krom akcidento, neniu en la domo komprenos. La ĉambristino partoprenas la sekreton ; la kuracisto trovis nomon por la misfarto, kaj tiu afero ordi ?os kiel mil similaj, krom se poste ni mem deziros, ke ?i riveli ?u.

Sed ĉu ankora ? restas komuna intereso inter vi kaj mi ? Via silento igas min pridubi ; mi emas ne plu kredi je ?i. Nur mia dezirego al vi iel igas min konservi priesperon.

Adia ?, bela amikino ; mi vin brakumas malgra ? mia rankoro kontra ? vi.

El Parizo, la 21an de Novembro 17**.