Letero 151a

De vicgrafo de Valmono al markizino de Mertejo

Vi ja kredas min tre naiva, Markizino, se vi opinias, ke mi nenion komprenis pri via vespera kunesto kun Dansnio, kaj pri la miriga hazardo, kiu hodia ? kondukis lin al vi anta ? mia vizito ! Certe via sperta mieno mirinde esprimis kvieton kaj trankvilon, kaj vin perfidis neniu el tiuj frazetoj foje el ?ovi ?antaj el konfuzo a ? beda ?ro. Mi aldonas, ke viaj senpekaj okuloj perfekte helpis vin ; se mi kredus ilin tiel facile, kiel neriproĉeble ili sin esprimis, mi ne havus eĉ la plej etan suspekton ; mi ne dubus eĉ por momento pri la ĉagrenego via pro tiu  ?enanta aliulo. Sed vane vi elmontris tiujn talentegojn ; por atingi la esperitan sukceson, por naski la deziritan iluzion, vi devus nepre pli zorgeme eduki vian senspertan amanton.

Ĉar vi debutas en edukarto, instruu do vian lernanton, ke li ne konfuze ru ?i ?u je la plej eta ?erco ; ke li ne defendu tiel forte unu solan virinon, restante indiferenta rilate aliajn ; ke li kapablu a ?di komplimenton al sia amatino sen aldoni sian propran ; ke se li rigardos vin en publiko, li deprenu tiun posedan mienon tiel facile rekoneblan kiel amesprimon kaj kiun pro sia sensperto li kredas nevidebla. Vi tiam povos aperigi lin en socian kuneston : lia sinteno ne endan ?erigos lian singardeman instruistinon. Feliĉa pro mia subteno al via famo mi promesas, ke mi preparos kaj publikigos la programon de tiu nova amakademio.

Mi nun devas tamen konfesi mian miron, ke min vi elektis por tia alnovica sinteno. Ho ! Pri ajna alia virino ol vi, kiel mi tuj ven ?us ! Kun kia plezuro ! Kiel ?i superus tiun, kiun ?i opinius depreni de mi ! Nur favore al vi, mi preferos riparon, ol ven ?on. Ne kredu, ke mi havas la plej etan dubon ; mi ĉion scias.

Vi alvenis Parizon anta ? kvar tagoj ; ĉiutage vizitis vin Dansnio, nur Dansnio. Eĉ hodia ? vi ordonis al via Svisa pordisto fermi la pordon anta ? mi ; mi ?uldas al mia insisto pli forta, ol lia rezisto, ke mi fine envenis al vi, malgra ? via anta ?a aserto, ke mi estos tuj informita pri via reveno, kies daton vi ne povis ankora ? indiki, la anta ?tagon mem de via ekiro ! Ĉu vi neos ? Provos senkulpi ?i ? Amba ? reagoj ne eblas ; tamen mi ankora ? regas mian koleron. Tio pruvas vian potencon ; sed kredu min : ne trouzu ?in pli longe. Ni amba ? konas nin reciproke, markizino : tiu diro sufiĉu.
Vi estos for la tutan morga ?on, la ? vi ; mi esperas, ke tio veras, ĉar certu, ke la veron mi scios. Sed vi nepre devos vespere rehejmi ?i, kaj la tuta nokto estos necesa al nia malfacila reamiki ?o. Diru do, ĉu en via hejmo a ? en via plezurdomo ni povos multfoje pardoni al ni reciproke. Sed anta ? ĉio, forpelu Dansnion. Via malmola kapo pleni ?is de li ; mi kapablas ne ?aluzi pri tiu deliro de via imago ; sed ?ia da ?ro igus tiun vian fantazion nedubebla prefero. Miaopinie mi ne konvenas al tia humili ?o kaj ne pretas akcepti ?in de vi.

Mi eĉ esperas, ke tiu ofero ne estos kosta al vi ; eĉ se tia ?i estus, memoru mian propran ekzemplodonon ! Virino bela, sentoplena, vivanta nur por mi, nun eble mortanta pro amo kaj beda ?ro al mi, certe almena ? valoras junan senlertulon, ja belviza ?an kaj spritetan, sed sen sperto kaj sen personeco.

Adia ?, Markizino ; mi nenion diru pri miaj sentoj al vi ; mi nun preferas ne sondi mian koron kaj simple atendi vian respondon. Dumfare ne forgesu, ke se vi facile povos veki mian pardonon pro via ofendo, same facile rifuzo via, eĉ simpla prokrasto, gravurus en mian koron nevi ?eblan indignon.

El Parizo, la 3an de Decembro 17**, vespere.