Letero 160a

De s-ino de Volan ?o al s-ino de Rozmondo

Mi skribas en la ĉambro de nia malfeliĉa amikino, kies farto restas pli malpli sama. Posttagmeze okazos konsultado inter kvar kuracistoj. Sed kiel vi scias, tio beda ?rinde pli ofte elvokas dan ?eron, ol savrimedon.

Tamen ?ajnas, ke lastan nokton ?ia kapo iom resolidi ?is. La ĉambristino ĉi-matene informis min, ke ĉirka ? noktomeze ?ia mastrino vokis ?in, petante intersolecon, kaj diktis ja longan leteron. Juliino aldonis, ke dum ?i preparis la koverton, deliro reprenis s-inon de Turvelo : tiel la junulino ne sciis, kiun adreson skribi. Mi miris, ke la letero ne priinstruis ?in ; ?i respondis, ke ?i timas erari ; sed ĉar ?ia mastrino anta ?petis tujan sendon, mi decidis mem malfermi la koverton.

Mi entrovis tiun leteron, kiun mi kunsendas al vi ; ?i ja sin turnas al tro multaj ebluloj por indiki precizan personon. Mi tamen emas opinii, ke al s-ro de Valmono nia malfeliĉa amikino komencis skribi, sed poste senpripense ekvagis en la konfuzon de siaj ideoj. Ĉiel, mi opiniis, ke pli bone tiu letero atingu neniun. Mi kunsendas ?in, ke vi pli klare vidu, kian pensan perturbon kirli ?as en la kapo de nia malsanino. Tiom longe, kiom ?i tiel grave misfartos, mia espero estos eta. Kiam menso estas tiel malkvieta, ties korpo mem malfacile kvieti ?as.

Adia ?, kara kaj digna amikino. Mi kontentas, ke vi estas for de la trista spektaklo, kiun senĉese vidas miaj okuloj.

El Parizo, la 6an de Decembro 17**.