Letero 172a

S-ino de Rozmondo al s-ino de VolanÄ o

Kara amikino, se mi devus mendi kaj atendi el Parizo la klarigojn, kiujn vi petis pri s-ino de Mertejo, mi ne povus ankoraÅ­ respondi : ili sendube estus nur necertaj, neprecizaj. Sed subite alvenis ne atenditaj, ne antaÅ­viditaj informoj, kiuj, ve ! estas nepre nedubeblaj. Ho ! Amikino : kiom perfidis vin tiu virino !

Mi rifuzas eniri la detalojn de tiuj abomenaĵoj ; sed kion ajn oni klaĉu, sciu, ke oni estas sub la nivelo de la vero. Mi esperas, kara amikino, ke vi sufiĉe konas min por fidi je mia parolo : ne postulu pruvojn ; sciu nur, ke amaso da ili ekzistas ; en la nuna momento mem ili kuÅ as antaÅ­ miaj okuloj.

Pri la estonteco de fraÅ­lino de VolanÄ o mi admonas : konsentu al Å ia alvokiÄ o ; kun vera turmento mi same petegas : ne postulu de mi la motivon de mia respondo. Ja neniel oni rajtas devigi junulinon al tiu stato, se Å i ne sentas alvokiÄ on ; sed kelkfoje ties apero estas en si mem granda feliĉo. Krome via filino diris, ke vi konsentus, se vi konus Å iajn kialojn. Dio, inspiranto de niaj sentoj, scias pli bone, ol nia vana prudento, tion, kio konvenas al ĉiu el ni ; kaj ofte Lia ago, Å ajne drakona, fakte indulga estas.
Mi scias, ke mi tiel tre afliktos vin ; sed mi multe pripensis, kaj mia avizo estas : lasu Å in en la monaÄ¥inejo, kiun Å i elektis ; plie, fortikigu tiun Å ian projekton kaj Ä is ties plenumiÄ o senhezite rompu la geedziÄ on antaÅ­esperitan de vi.

Plenuminte pro amikeco tiun penigan devon, kaj malgraÅ­ mia neebleco konsoli vin, mi fine havas lastan petotan favoron, kara amikino : neniam plu demandu min pri tiuj tristaj eventoj ; ni lasu ilin en meritita forgeso ; anstataÅ­ esplori al senutilaj kaj afliktigaj klarigoj, ni obeu la decidojn de Providenco kaj kredu je la prudento de Ties verdiktoj, eĉ se Äœi malkonsentas, ke ni komprenu ilin.

El Kastelo de… la 15an de Decembro 17**.